Η Αρετή Κετιμέ απήγγειλε ποιήματα του Άρη Μπιτσώρη

Σε μια κατάμεστη αίθουσα στη Στοά του Βιβλίου, αίθουσα λόγου και τέχνης (Πεσμαζόγλου 5 και Σταδίου) έγινε την Παρασκευή 30 Ιανουαρίου, ποιητική βραδιά προς τιμήν του ποιητή-Γυμνασιάρχη Άρη Μπιτσώρη.Σε μια συγκινησιακή βραδιά, σε ένα πολύ όμορφο και ζεστό χώρο, καταλυτική υπήρξε η παρουσία της παραδοσιακής τραγουδίστριας Αρετής Κετιμέ, η οποία διάβασε τα ποιήματα του Γυμνασιάρχη Άρη Μπιτσώρη, με τρόπο μοναδικό αναδεικνύοντας το περιεχόμενό τους.Η νεαρή μουσικός και τραγουδίστρια απέδωσε τα ποιήματα με σπάνια ευαισθησία δίνοντάς τους μια άλλη διάσταση, γεννώντας έντονα συναισθήματα. Τα γλυκά και λυρικά της λόγια πλημμύρισαν τον χώρο και όλοι κρέμονταν από τα χείλη της. Έκρυβαν μια μυστική νοσταλγία και μια γλυκύτητα, καθώς προσπαθούσε να μας μυήσει έμμεσα στο μαγικό κόσμο της ποίησης του Άρη. Ειδικά όταν απήγγειλε με γλυκά παιχνιδίσματα της φωνής της σατυρικά ποιήματα, η βραδιά πήρε ένα μοναδικό αέρα ζωντάνιας και η Αρετούλα καταχειροκροτήθηκε. Ήταν αδιαμφισβήτητα μια μοναδική εμπειρία, μια απολαυστική βραδιά, γεμάτη φως και μαγεία, μια ανάσα ψυχής. Ένα από τα ποιήματα που διάβασε η Αρετούλα ήταν και το ΑΓΡΑΜΠΕΛΑ που το έχει γράψει ο ποιητής (25/8/2006) όταν κάηκε το χωριό και χάθηκε ένα αντρόγυνο..Σας παραθέτουμε το ποίημα του Άρη Μπιτσώρη με τίτλο ΑΓΡΑΜΠΕΛΑ που είναι καταχωρημένο στο βιβλίο <<γούρμα κούμαρα>>. Το ποίημα απέσπασε τα χειροκροτήματα από όλους τους παραβρισκόμενους.

Αγράμπελα

Γράφει ο: Άρης Μπιτσώρης*

Μια μέρα Αυγουστιάτικη
αντάμωσα τον Τσέλιο,
το βλέμμα του ήταν σκοτεινό
έλειπε εκειό το γέλιο.

Τι έχεις Τσέλιο μου και κλαις,
κι είναι τα δάκρυα ρόγες,
κινδύνεψαν τ’ Αγράμπελα,
το ζώσανε οι φλόγες.

Ο ουρανός σκοτείνιασε,
ο ήλιος, το φεγγάρι,
κάηκαν οι βελανιδιές,
δεν έμεινε πουρνάρι.

Κάηκαν στάνες, πράματα
μα είναι βαριά η οδύνη,
που χάθηκε ένα αντρόγυνο
μέσα σ’ αυτή τη δίνη.

Τσέλιο μου πες στους χωριανούς
να σφίξουν την καρδιά τους,
τους συλληπούμεθα βαθιά,
γι’ αυτά τα βάσανα τους.

Ο χρόνος είναι βάλσαμο,
που τις πληγές θα κλείσει,
σαν άνθος της Αγράμπελης
ξανά η ζωή θ’ ανθίσει.