Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

Ο σπόρος του Κυρ-Στέργιου

Γράφει η: Μαρία Μπαμπάνη

Ο κυρ-Στέργιος και η κυρά του η Ζαφειρώ ήταν το πιο αγαπημένο ζευγάρι του χωριού. Αν τους γνωρίζατε θα τους θυμόσαστε μόνους και μαζί. Αν έβλεπες να στρίβει στη γωνία ο κυρ-Στέργιος σε λίγο θα ξεπρόβαλλε και η κυρά του. Στενούς συγγενείς δεν είχαν γιατί ο Στέργιος ήταν μοναχοπαίδι και η Ζαφειρώ ξενομερίτισσα. Το μόνο κακό των γονιών μ’ ένα παιδί είναι ότι δεν αφήνουν κοντινούς συγγενείς στο παιδί τους. Γιατί υπάρχουν και καλοί συγγενείς, ιδίως αν δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα. Κι όπως δεν είχαν και παιδιά, είχαν μια σπουδαία σχέση, πάντοτε μαζί, με αξιοζήλευτη συντροφική αρμονία.
Ακόμα και όταν αργά το απόγεμα μετά το κάματο της μέρας ο κυρ-Στέργιος τράβαγε για το καφενείο για το λουκουμάκι του, το ουζάκι του, η Ζαφειρώ τον περίμενε το σούρουπο στο έβγα-μιας και κείνα τα χρόνια μόνο η γυναίκα του καφετζή είχε ελευθέρας για τα καφενεία-και τον συντρόφευε στο δρόμο για το σπίτι. Και μη νομίζετε ότι τον φώναζε ποτέ «Άϊντε τώρα Στέργιο μ’» …όχι…Ο κυρ-Στέργιος, λες και έπιανε στον αέρα τη μυρωδιά της έβγαινε μοναχός του.
Καλά ρε μπάρμπα-Στέργιο, χωρίς ρολόι πώς καταλαβαίνεις ότι έφθασε απ’ έξω;», τον ρώτησε μια φορά ο Μαθιός.
-«Έ…..να… μέχρι να πιω το ουζάκι, να μασήσω την ελίτσα, ν’ ακούσω τα χωρατά του Ναστάση και τα νέα του χωριού είναι ίσα με το σπίτι μ’ δρόμος..», τ’ απάντησε ο κυρ-Στέργιος.
Μα και αν το πέρασμα απ’ το καφενείο έπαιρνε κάποιο βράδυ παράτα για κάποιο λόγο, πάλι συντονίζονταν με τη Ζαφειρώ. Τύφλα να χει η κινητή τηλεφωνία δηλαδή!.....
Στο χωριό τους λυπόντουσαν επειδή δεν είχαν παιδιά. Αλλά μάλλον οι ίδιοι ήταν αξιολύπητοι. Γιατί το ζευγάρι το αντιμετώπιζε πολύ φυσιολογικά. Σαν φιλοσοφημένοι από νωρίς πίστευαν ότι όλα στη ζωή πρέπει να τα βιώνει κανείς μ’ αξιοπρέπεια.
Όταν άρχισε να γίνεται γνωστή η τεχνητή γονιμοποίηση μια χαιρέκακη γειτόνισσα της είπε μια μέρα: - «Αν ήσουν μικρότερη Ζαφειρώ δεν θα πέθαινες μαγκούφα!»…
- «Μαγκούφης είναι αυτός που δεν βρίσκει σε τίποτα χαρά στη ζωή του κοπέλα μου, εγώ χαίρομαι κάθε στιγμή, την υγειά μου, τα ζωντανά μου, τα λουλούδια μου, τον Στέργιο μου, την καλημέρα του πετεινού μ’..».
Κι ο Στέργιος συμπλήρωσε υπερασπιζόμενος την κυρά του: - «Το πέρασμα απ’ τη ζωή είναι άξιο ακόμα κι αν φύτεψες ένα δέντρο, τίποτε δεν είναι του θανάτου, όλα είναι περαστικά».
Μεγάλες κουβέντες από απλούς ανθρώπους, που η αύρα τους εξέπεμπε αγάπη, γαλήνη, ηρεμία, την ηρεμία του ανθρώπου που βρίσκει νόημα στη ζωή του ζώντας απλά, αρετές δυσεύρετες και τότε και τώρα.
Η Ζαφειρώ είχε τον πιο ωραίο κήπο στο χωριό παρόλο που το νερό κείνα τα χρόνια ήταν λιγοστό. - «Τι τους βάνεις Ζαφειρώ κι ανθίζουν ενώ τα δικά μας μαραίνονται;» τη ρωτούσαν οι γειτόνισσες… «Τους κρένω!» απαντούσε η Ζαφειρώ και πράγματι τους μιλούσε, κι όσο τους μίλαγε τόσο αυτά γίνονταν και πιο όμορφα. Είχαν φτιάξει και μια γούρνα στο πιο ψηλό σημείο του κήπου για να μαζεύει τα βρόχινα για να ποτίζουν όταν οι άλλοι δεν είχαν ούτε να πιούν.
Μα ο κήπος του κυρ-Στέργιου είχε και κάτι μοναδικό. Ήταν ο μόνος κήπος σ’ όλο το χωριό που είχε και μια Βελανιδιά. Και μη θαρρείτε πως φύτρωσε μόνη της. Ο ίδιος την είχε φυτέψει. Κι ήταν η αιτία και να τον περιγελάσουν. Ο λόγγος γεμάτος βαλανιδιές κι ο Στέργιος ήθελε μια στην πόρτα του!!!!
Μα όταν αργότερα τον ζήλευαν για τις απολαβές του ο Στέργιος γελούσε τελευταίος….Στον παχύ της ίσκιο είχαν δυο κορμούς για καθίσματα κι ένα πλατύτερο για τραπεζάκι αλλά και οκλαδόν στο χιράμ’ καταγής μια χαρά ήταν.
Εκεί περνούσαν τις περισσότερες ώρες της μέρας από τον Μάη ίσα με τον Οκτώβρη και κοιμόντουσαν τις ζεστές νύχτες του Καλοκαιριού. Σ’ ένα κλαδί της είχαν κρεμασμένο το ασκί για το νερό κι ένα τρανζιστοράκι με μπαταρίες, μα μόνο για ειδήσεις, το θέλανε και για το θέατρο της Τετάρτης και της Κυριακής. Κατά τα άλλα η μουσική απ’ τα πετούμενα τ’ ουρανού που κούρνιαζαν στο δέντρο ήταν βάλσαμο από πρωίας μέχρι εσπέρας. Οι κουτσουλιές που καθάριζε δεν την κούραζαν τη Ζαφειρώ. Λίγο πιο πίσω είχαν δέσει κι ένα σχοινί για τη μπουγάδα, για την οποία το λουλάκι η Ζαφειρώ δεν το λυπήθηκε ποτέ…
Σας μιλώ για πίνακα που θα ζήλευε και έμπειρος ζωγράφος!!!!
Έφυγαν σε βαθιά γεράματα μια νύχτα και οι δύο, αλλά δεν ξέρω ποιος ακολούθησε ποιόν……κι ούτε έχει και τόση σημασία….
Σήμερα θα ήταν σίγουρα φίλοι της ΒΕΛΑΝΙΔΙΑΣ και το σύνθημά τους «φύτεψε κι εσύ μια ήμερη βελανιδιά στον κήπο σου» θα μας είχε αφυπνίσει νωρίτερα…… Δεν ξέρω τι σόι θα’ ταν οι απόγονοί σου κυρ-Στέργιο αν «κατέλιπες»……
Ξέρω μόνο ότι άφησες ΚΑΛΟ ΣΠΟΡΟ…………

2 σχόλια:

ΞΗΡΟΜΕΡΟNEWS είπε...

O ΣΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡ-ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΗΛΩΝΕΙ. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΛΥ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ. ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΖΟΥΣΑ EKEI KAI HMOYNA ENA KOMMATI ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ. ΟΛΑ ΤΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΒΕΛΑΝΙΔΙΑ ΠΟΛΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ. ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΜΕ ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ.
Ο ΓΕΡΟ-ΜΠΟΡΟΣ

ΞΗΡΟΜΕΡΟNEWS είπε...

Κυρία Μπαμπάνη σας αξίζουν θερμά συγχαρητήρια! Καταπληκτικοί πραγματικά διάλογοι, ενδιαφέρουσα πλοκή, λάτρεψα το τέλος! Μακάρι να γράφετε πιο συχνά τόσο όμορφα κείμενα. Ο Στέργιος και η Ζαφείρω είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας σε κάθε χωριό. Συγχαρητήρια στη συγγραφέα!
Βασιλική