Διατυπώνω και την ευχή, διανθισμένη με την ελπίδα, πάλι να λειτουργήσει, κάποια στιγμή, το αγέρωχο πέτρινο Σχολείο Αγραμπέλων. Ν’ ακουστούν πάλι παιδικές φωνές
«1976 – 1978». Για δύο χρόνια η όμορφη διαδρομή μέσα από το δάσος με τις βελανιδιές μ’έφερνε στο χωριό Αγράμπελα, όπου υπηρετούσα στο εκεί Δημοτικό Σχολείο. Σήμερα σε ηλικία της νοσταλγίας και αιχμάλωτος των νεανικών εκπαιδευτικών μου χρόνων, τα αναπολώ με συγκίνηση. Δεν ξεχνώ την καλοσύνη των αγνών και φιλόξενων ανθρώπων του χωριού, τις βιβλικές μορφές.........
των γερόντων και των γεροντισσών, τα ονειροπόλα
μάτια, την άσπιλη αγνότητα των μαθητών και μαθητριών μου. Σήμερα όλα τα παιδιά αυτά τα βλέπω να αγωνίζονται στον στίβο της ζωής και αισθάνομαι δικαιωμένος και υπερήφανος. Ό,τι καλύτερο για ένα εκπαιδευτικό. Οι Αγραμπελιώτες φιλόξενοι και απλοί άνθρωποι του θεού. Γεωργοί και κτηνοτρόφοι. Σκληρός ο αγώνας τους για την επιβίωση και το σωστό μεγάλωμα των παιδιών τους. Ένας κόσμος με ιδιαίτερα ήθη και έθιμα, γλώσσα, αλλά υπερήφανη ψυχή και αδούλωτη καρδιά. Ζούσαν αθόρυβα, σαν τις σταγόνες της σιγανής βροχής. Πάλευαν στο χώμα για τον καπνό και είχαν την αγωνία πάντα, αν θα έρθει το νερό. Σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Οι γεροντότεροι εκείνης της εποχής δεν υπάρχουν πια και οι νέοι έφυγαν στις πόλεις για καλύτερη τύχη.
Γυρίζουν όμως την ημέρα των Αγίων Ταξιαρχών, που γιορτάζει ο Ιερός Ναός των Αγραμπέλων και σμίγουν μια μέρα του Αυγούστου για να «γιορτάσουν» όλοι μαζί με τραγούδια και χορούς. Στο χωριό αυτό οφείλω πολλά. Ατέλειωτες ώρες, στο γραφείο του σχολείου «ετοιμαζόμουν» για την συνέχιση των παιδαγωγικών μου σπουδών. Γι’ αυτό δεν παραλείπω να το επισκέπτομαι συχνά και να διατηρώ μαζί τους ανθρώπινες σχέσεις. Το σχολείο δεν έχει πια μαθητές. Λειτουργεί όμως ως λαογραφικό μουσείο. Συνεχίζει να διδάσκει την λαϊκή μας παράδοση, γιατί όπως ξέρουμε, «στην δημοτική τέχνη και στην χωριάτικη και λαϊκή ζωή, βρίσκεις την γλώσσα σου και την ψυχή σου». Διατυπώνω και την ευχή, διανθισμένη με την ελπίδα, πάλι να λειτουργήσει, κάποια στιγμή, το αγέρωχο πέτρινο Σχολείο Αγραμπέλων. Ν’ ακουστούν πάλι παιδικές φωνές. Εκεί στις ίδιες αίθουσες, στα ίδια θρανία, με άλλους όμως δασκάλους και μαθητές. Στο Σχολείο αυτό που ολόρθο στέκει στο πέρασμα του χρόνου. Το Σχολείο που δεν τελειώνει ποτέ, γιατί γνωρίζει τον προορισμό του και αγνοεί τον χρόνο. Εκεί στα Αγράμπελα, που τόσα χρόνια πέρασαν και δεν ξέχασα τίποτα και κανέναν. Γιατί
εκεί έκανα τα όνειρά μου...»
Τ. Σχολικός Σύμβουλος Π.Ε.
Τ. Διευθυντής Σπουδών του Υπουργείου Παιδείας
Ε.Τ. Σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.
Φωτογραφίες από το αρχείο του Πέτρου Μπερερή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου