AΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΚΑΨΕΙ

Γράφει ο: Χρίστος Σοροβέλης

Πτυχιούχος Φιλοσοφίας

Επικοινωνία: xristossor@gmail.com

Στο Ολυμπιακό Στάδιο οι θεατές αναμένουν με θρησκευτική ευλάβεια. Στο σημείο εκκίνησης παρατάσσονται αθλητές διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών, φυλών. 

Τους ενώνει δύο χαρακτηριστικά : Η Ιδέα και το πικρό χαμόγελο........

Ο Πέτρος ο οικοδόμος, ο Πωλ ο λιμενεργάτης, ο Φρανς ο σκουπιδιάρης, ο Αλί ο σιδεράς και ο Ιωσήφ ο ξεναγός.
Το Στάδιο σείεται από ζητωκραυγές. Δεν ενδιαφέρεται ποιος θα αποσπάσει τα πρωτεία, το γνωρίζει. Δεν ενδιαφέρεται ποιος θα πλησιάσει τον ιδεατό χρόνο, δεν υπάρχει. Δεν ενδιαφέρεται ποιος θα χειροκροτηθεί περισσότερο, όλοι.
Καθώς ακούγεται ο ήχος της έναρξης και οι πέντε συναθλητές-συνταξιδιώτες αγκαλιάζονται σαν αδέλφια και χορεύουν τρέχοντας. Χαιρετούν τους θεατές, τους κάνουν σινιάλο και εισέρχονται όλοι στο χώρο που ανέκαθεν βρίσκονται από την ημέρα που γεννήθηκαν : στον αγωνιστικό στίβο.
Σ’ αυτές τις αθλητικές δραστηριότητες, οι διοργανωτές είναι οι ίδιοι οι αθλητές, οι έπαινοι είναι το ιδεώδες, το μήνυμα είναι η ειρήνη, ο άνθρωπος.
Σηκώθηκα και εγώ από την εξέδρα, ξεχύθηκα στον αγωνιστικό χώρο, πιο ψηλός.
Άραγε, ζω την πραγματική ονειρεμένη κατάσταση ;
http://sorovelis.blogspot.com/2011/09/blog-post_28.html