Γράφει η: Μαρία Μπαμπάνη
Κάθε πρωί που παίρνω το
μετρό βλέπω στην οθόνη τέσσερα πολύχρωμα βάζα να πέφτουν στο έδαφος με την ίδια
ορμή αλλά μόνο ένα γίνετε κομμάτια. Και καθώς παρατηρώ τα συνοφρυωμένα πρόσωπα
των επιβατών αναρωτιέμαι πόσοι στην συγκυρία που βιώνουμε θ αντέξουν και πόσοι
θα γίνουν κομμάτια!!!! Αυτές μου της σκέψεις σκεφτόμουνα να μοιραστώ μαζί σας όταν η τραγωδία που χτύπησε πάλι το χωριό μας
μου ψιθύρισε…. «όπως βλέπεις αυτά είναι περαστικά, τούτα είναι ασήκωτα…». Ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός για να σηκώνει ένα τόσο μεγάλο
βάρος… Το βάρος της απώλειας του παιδιού του…..