Η θεατρική ομάδα του Καραμούζειου Γυμνάσιου Αστακού έκανε την εμφάνιση της το 1999 στα πολιτιστικά δρώμενα του Αστακού, αλλά και στης ευρύτερης περιοχής από κάποιους εκπ/κούς που είχαν ζήλο και μεράκι. Πίστευαν ότι το σχολικό θέατρο μορφώνει, προβληματίζει, καλλιεργεί συνειδήσεις, διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Είναι το ύψιστο μάθημα προσωπικής ελευθερίας για τα παιδιά μας και σαν εκπ/κοί πιστεύουμε ότι το σχολείο πρέπει πέρα από τη μετάδοση γνώσεων, να καθοδηγεί τους μαθητές σε δημιουργικές δραστηριότητες. Συμπληρώνονται φέτος 11 χρόνια διαρκούς παρουσίας και ευδόκιμης δράσης της θεατρικής ομάδας του σχολείο μας. Όλο αυτό διάστημα δεκάδες μαθητές γνώρισαν σπουδαία θεατρικά έργα, έδωσαν διέξοδο στην δημιουργική τους διάθεση, διακρίθηκαν αλλά πρωτίστως οικοδόμησαν ευαίσθητους χαραχτήρες, μέσα από μια κορυφαία έκφραση του πολιτισμού, όπως είναι η θεατρική τέχνη. Φέτος είχαμε την χαρά να δούμε δυο παραστάσεις αυτής της λαμπρής ομάδας. Στις 25 και 26 Ιουνίου η μικρή μας πόλη του θόρντον Ουάιλντερ και μια εβδομάδα αργότερα του Ερρίκου φον Κλάιστ. Η σχολική κοινότητα, έτσι όπως εκφράζετε από τον διευθυντή του Καραμούζιου γυμνασίου Αστακού κ. Γιάννη Μπουραντά, τον υπεύθυνο της διδασκαλίας παράστασης σκηνικής καθοδήγησης και μουσικής επιμέλειας κ. Λάμπρο Πιτσούλια, τους εκπαιδευτικούς κ. Κωνσταντίνα βάλαρη, κ. Ζαφείρη Νιφόρο και τους μαθητές ,δικαιούνται εκτίμησης και έπαινο, γιατί δημιουργεί την θαλπωρή που χρειάζονται οι ψυχές των παιδιών.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι νιώθουμε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι που σαν σχολειό προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να οδηγήσουμε τα παιδιά μας στη σωστή κατεύθυνση. Πάνω απ όλα όμως αισθανόμαστε περήφανοι για τα τα παιδιά της θεατρικής μας ομάδας τα οποία, σε εποχές κρίσης όχι μόνο οικονομικής αλλά και κρίσης αξιών μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Σε εποχές που η διαφθορά έχει υποκαταστήσει βάναυσα την δημοκρατία και τους θεσμούς, οι καθαρόαιμοι αυτοί ερασιτέχνες που κρατάνε αναμμένη την φλόγα της ουτοπίας, μας θυμίζουν πως υπάρχει ποίηση, ζωή, αγάπη, πως υπάρχει ελπίδα. Χωρίς αυτά τα παιδιά πιστεύω ότι θα ήμαστε πιο φτωχοί, πιο ανασφαλής, πιο ανίσχυροι. Γι αυτό τους οφείλουμε την αγάπη μας, την στήριξη μας, τον σεβασμό μας. Πρέπει να τα βοηθάμε και να τα εμπιστευόμαστε. Μόνο έτσι μπορούμε να ελπίζουμε για ένα καλύτερο κόσμο.
ο Δ\ντης
Γιάννης Μπουραντάς
ΚΑΡΑΜΟΥΖΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΣΤΑΚΟΥ
Λίγα λόγια για τα έργα
Η μικρή μας πόλη
Το έργο αναφέρεται σε μια Αμερικανική κωμόπολη στις αρχές του 20 αιώνα όπου οι χαρές και οι λύπες, όπως το σχολείο, οι φιλίες, ο έρωτας ο γάμος αλλά και ο θάνατος δίνονται ποιοτικά με λεπτό χιούμορ και πολλή ευαισθησία. Μια αίσθηση πίκρας για τις στιγμές που περνούν και χάνονται συγγραφέας μας λέει όταν γεννιέται ένα παιδί, είναι μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει ένα τέλειο ανθρώπινο πλάσμα. Αυτή η καθημερινή ανθρώπινη ζωή η τόσο όμορφη αλλά και τόσο τραγική, αφού στον κύκλο της πορείας της έχει να συναντήσει οριακούς σταθμούς (Γέννηση Έρωτας Θάνατος ), καθορίζει την πλεύση του έργου και στιγματίζει την ταυτότητά του.
Η σπασμένη στάμνα
Αφορμή για τη δημιουργία αυτού του έργου υπήρξε ένα φιλικό στοίχημα ανάμεσα στον συγγραφέα και τους δύο φίλους του. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης των τριών φίλων στο δωμάτιο του ενός, η προσοχή συγκεντρώθηκε σε μια χαλκογραφία, που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο και παρουσίαζε ένα συνωστισμό ανθρώπων μπροστά στη δικαστική έδρα ενώ αφορμή της δικαστικής διαμάχης έμοιαζε να είναι ένα σπασμένο κανάτι. Οι τρεις φίλοι συμφώνησαν να γράψουν ο καθένας τους τη δική του εκδοχή της ιστορίας που παρουσίαζε η χαλκογραφία κι έτσι πρόεκυψε η κωμωδία του Κλάιστ η σπασμένη στάμνα το έργο κυκλοφόρησε το 1811. Ένα έργο που διατηρεί και σήμερα όλη τη δροσιά της κωμωδίας με τους ολοκληρωμένους τύπους, την οξύτητα της παρατήρησης, τη λιτότητα του διαλόγου και το ανάλαφρο χιούμορ.
Διδασκαλία παρουσίασης- Σκηνική καθοδήγηση- Μουσική επιμέλεια :
Λάμπρος Πιτσούλιας Φιλόλογος
Σχέδιο- κατασκευή σκηνικου: Βάσια τεγα
Κουστούμια : Αρετή Γριτσίπη
Οργανωση παραγωγής: Γιάννης Μπουραντάς
Δ/ντής του Γυμνασίου Αστακού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου